Ο Michael Vignola είναι συνθέτης και "ήχος crafter" με έδρα τη Νέα Υόρκη. Έχει κερδίσει πολλά βραβεία για το έργο του και δημιουργεί μουσική με μοναδικό όραμα, ευρύ φάσμα και μεγάλη λεπτομέρεια.
Στο Infinity, η Vignola δημιουργεί μουσική πλούσια και ζεστή, αλλά πάντα με μια αίσθηση ψυχρότερων, πιο απομακρυσμένων στοιχείων κρυμμένα λίγο πιο πέρα. Το υποκείμενο της ομορφιάς και της λιχουδιάς είναι κάτι βαθύτερο και λεπτότερα ανησυχητικό. Νομίζω ότι από όλα τα άλμπουμ του που έχω αναθεωρήσει, αυτό είναι εκείνο όπου η μελωδία παίζει το μεγαλύτερο ρόλο. Το Infinity έχει ακόμα την υπογραφή του, αλλά υπάρχουν στιγμές μελωδικής ομορφιάς.
Υπάρχει ένας ενδιαφέροντος συνδυασμός χορδές και πιάνο μαζί με ηλεκτρονικά και συνθετικά στοιχεία σε αυτό το άλμπουμ. Ολόκληρο το μείγμα παράγει ένα εξαιρετικά πλήρες, παχύ ήχο όταν όλα έρχονται αμέσως, αλλά ο Vignola ξέρει πότε πρέπει να σβήσει και να κρατήσει τα πράγματα απλά. Οι αντιθέσεις μεταξύ των αραιών και ευρύχωρων ήχων και της ταπετσαρίας των πιο περίπλοκων ηχητικών κλωστών βοηθούν να καθοριστούν τα περιγράμματα του Άπειρου.
Όταν το Infinity φτάνει για τα ύψη, τα αγγίζει με κομψό τρόπο. Υπάρχει μια πραγματική τελειοποίηση σε αυτό το άλμπουμ, μια λεπτότητα που δείχνει μέσα από όλα τα κομμάτια. Νομίζω ότι αυτό είναι το σήμα κάποιου που συνεχίζει να ακονίζει την τέχνη του και πώς το προσεγγίζουν. Όχι ότι τα προηγούμενα άλμπουμ της Vignola δεν είχαν αυτή την ποιότητα, αλλά νομίζω ότι έχει γίνει ακόμη πιο εμφανές εδώ.
Υπάρχει μια αίσθηση συνοχής στον τρόπο που τα κομμάτια κρέμονται μαζί στο άλμπουμ. Το ένα ρέει μέσα σε ένα άλλο χωρίς προβλήματα και πλέκουν μαζί για να σχηματίσουν μια συνεκτική έκφραση. Η αίσθηση του επεκτατικού χώρου που περιβάλλει τις οικείες μουσικές στιγμές είναι εμφανής σε όλο το άλμπουμ.
Τούτου λεχθέντος, υπάρχουν κομμάτια με τα οποία ένιωθα ιδιαίτερη συγγένεια. Υπάρχουν τρία που θα ήθελα να επισημάνω ιδιαίτερα.
Το πρώτο κομμάτι που με πήρε πραγματικά ήταν το Give and Take . Ξεκινά με μια πανέμορφη, γεμάτη, λαχταριστή μελωδία που παίζεται στο βιολί. Οι απαλές χορδές του πιάνο πίσω του δίνουν δύναμη και έπειτα μπαίνει ένα βιολιό που οδηγεί πριν φύγετε ξανά για μια σειρά αρπεγείων πιάνου. Ο ανοιχτός, βαθύς ήχος που βρίσκεται κάτω γεμίζει με το χτύπημα ενός ρολογιού και ένα ανησυχητικό ηχητικό ριπή στο παρασκήνιο μεγαλώνει και καταρρέει απότομα καθώς τελειώνει το κομμάτι.
Η γνώση έχει ένα εξαιρετικά απαλό και απαλό ξεκίνημα με μόνο πιάνο και χορδές, παίζοντας ελάχιστες σημειώσεις που αρχίζουν να μεγαλώνουν και να παίρνουν μορφή. Το τμήμα χορδών εισέρχεται και προσθέτει δομή στο κομμάτι. Το βαθύ κορδόνι είναι ένα αντίθετο σημείο στην απαλότητα του πιάνο. Κρουστά αρχίζει να έρχεται και η drone κορδόνι αυξάνεται σε συχνότητα, όπως το μινιμαλιστικό πιάνο συνεχίζει, σημειώστε με σημείωση σιγά-σιγά αυξάνεται. Το κρουστά είναι μια ήπια πικρία προσθέτοντας μια μικρή αίσθηση κίνησης στη μουσική. Υπάρχει ένα επίμονο synth στο παρασκήνιο, ένα synth που δίνει ένα πολύ πιο ανησυχητικό συναίσθημα. Ένα κύμα ανθίζει και οι χορδές και το πιάνο μεγαλώνουν σε επιμονή, καθώς τα κρουστά κερδίζουν επίσης δύναμη. Όλα τα στοιχεία αρχίζουν να κινούνται μαζί καθώς το τραγούδι βασίζεται σε ένταση.
Οι αναμνήσεις σας ξεκινάνε και πάλι με ένα χαλαρωτικό πιάνο και μόνο μια μικρή ατμόσφαιρα στο παρασκήνιο. Οι χορδές είναι ζεστές, πονηρές και γεμάτες από αυτό που οι Πορτογάλοι θα μπορούσαν να ονομάσουν saudade, ένα είδος νοσταλγίας γεμάτης συγκινήσεις και βάθος. Ο μινιμαλισμός εδώ ταιριάζει απόλυτα στην ευγένεια του ήχου. Είναι η ελαφρύτερη, πιο ζεστή πινελιά στο αυτί. Κάθε νότα φαίνεται γεμάτο από κάτι γεμάτο μελαγχολία. Αμέσως, το πιάνο διογκώνεται και ρέει, δημιουργώντας κυματιστά μοτίβα όπως το φως μέσω δαντέλας. Η θλίψη περνάει με λίγη ελπίδα, που παρέχεται από το πιάνο, το φως σημειώνει τρεμοπαίζει και πλέει πριν ξεθωριάσει στη σιωπή.
Τελικά η εντυπωσιακή εντύπωση που έφευγε η Infinity μαζί μου ήταν μια από τις μικροσκοπικές, ευαίσθητες στιγμές της ομορφιάς που πετούν μέσα από μια απέραντη θάλασσα χώρου και χρόνου. Τα επεκτατικά, ακόμη και ανθεκτικά συνθετικά σκηνικά και τα μαξιλαράκια αντιπαραβάλλουν με τις μελωδικά πλούσιες και θερμές χορδές μαζί με το ελάχιστο και λεπτό έργο πιάνο για να παράγουν μια συναισθηματική κατάσταση που συνδυάζει μελαγχολία με ανάκαμψη και ζεστασιά με πιο αδύναμα και πιο κενά πνευματικά τοπία. Για μένα, είναι τοπία που αξίζει να εξερευνήσετε.
